Heavy Metal’in tüm dünyada sevilmesini sağlayan ve tüm türler dahilinde artık bir fenomen haline gelen kült grup Metallica 2000 yılında S&M Projesi için Michael Kamen ile bir araya gelmiş ve her döneminden eserlerini senfoni orkestrasıyla yorumlamıştı.Bu çalışma ilk evvel kimi dinleyiciler tarafından yadırgansa da zamanla saygıyla hatırlanan ve Metallica tarihinde özel bir yere sahip bir çalışma olmuştu. İşte yıllar sonra grup bu seferde San Francisco Senfoni orkestrası ile hayranlarına yeniden sürpriz yaparak S&M 2 ‘ya imza attı. Ve bu konsere dünyanın her yerinden Metallica fanları davet edildi. Orada bulunan fanların unutmayacağı bu gece elbette kaydedildi ve tüm dünyada film olarak vizyona girdi. Ülkemizde de izleme şansı bulduğumuz bu film yada daha doğrusu konser hakkında görüşlerimi sizlerle paylaşmak istedim ve bu yüzden bu yazıyı kaleme aldım. S&M 2 İlkinden çok daha farkl ve içinde birçok sürprizi de barındıran bir konser, The Ecstasy Of Gold (Ennio Morricone cover)ile açılan konser grubun efsane hitlerinden The Call Of Ktulu ve hemen ardından bir Metallica klasiği olan For Whom The Bell Tolls ile devam eder.
Death Magnetic albümlerinin en özel şarkılarından olan ve S&M 2’nin ilk sürprizi olan The Day That Never Comes bence senfoni orkestrasıyla da gayet etkili olmuş. Grubun sevilen şarkılarından olan benimse pek sevmediğim The Memory Remains’te ile fanlar öyle bir koro oluşturmuş ki, şarkının sonu gelmek bilmedi, o denli uzun yani, bu şarkının nana na kısımlarında grubun fanlarıyla nasıl birlikte konser verdiklerinin ve bir olduklarının en iyi ispatı resmen, bu coşkulu performansından ardından gelen ve son albümlerinde yer alan Confusion ve Moth Into Flame S&M 2 ye şık duran yeni şarkılar elbette, 90’lar döneminin en özel baladlarından olan Load albümünden The Outlaw Torn ve elbette ilk S&M’de aklımızı alan No Leaf Clover kesinlikle yine bu konserin zirvelerinden kanımca ardından gelen Halo On Fire ise konserin ilk yarısını noktalayan çalışma.
Konserin ikinci bölümü ise tüyleri diken diken eden ve bir Sergei Sergeyevich Prokofiev baş yapıtı olan Scythian Suite, Op.20, Second Movement ile açılıyor. Ardından gelen ve yine San Francisco Senfoni orkestrası tarafından yorumlanan Alexender Mosolov eseri Iron Foundry “KLASİK MÜZİĞİN TÜM HEAVY METAL YANLARINI İLİKLERİMİZE KADAR HİSSETMEMİZE SEBEP OLMAKTA”
Son albümden The Unforgiven III ve ardından gelen ve de St. Anger albümünde yer alan All Within My Hands akustik haliyle pek beğendiğim bir performans olmadı açıkçası, bu konserin kanımca en özel anı ise James Hetfield’in Cliff Burton’ı hatırlıyor musunuz ? diye sorduğu ve devamında biz hiç unutmuyoruz dediği ve devamında sahnede Scott Pingel tarafından yorumlanan Pulling Teeth (Anesthesia) idi, tüylerim diken diken oldu desem abartmış olmam, bu eşsiz performansın ardından ilk S&M’de favorim olan Wherever I May Roam’daydı sıra, elbette yine güzel, ama ilkinde Hetfield’ın yorumu benim için çok ayrıydı.
Vee sırada Master Of Puppets vardı. Elbette bu efsane şarkıyı dinlemeden olmazdı, bir an için eski günlerime gittiğim bu performans sonrası son iki şarkıyı maalesef izleyemeyip, salondan ayrılmak zorunda kaldım , çünkü ertesi gün İstanbula gideceğim için saat bayağı bir geç olmuştu. Konumuza tekrar dönecek olursak ilk S&M benim için çok özeldir , bu konserde elbette dünyanın her yerinden Metallica fanlarıyla inanılmaz boyutta geçmiş, ben bu müzikal şölenden zevk aldım, fakat yaşadığım şehrin Metallica severleri (Metalci demiyorum dikkat ettiyseniz) nedense bu filme gelmeyi tercih etmemiş olacak ki, koskoca salonda 7 kişi falandık, neyse az ve öz iyidir her zaman, hem bu filmi tüm dünya izliyor, burada salon dolup taşsa ne olur değil mi?
