Adam duvarın üstünde oynaşan yaprak gölgelerine bakarak düşünüyor.. sert rüzgar ağacın boynunu büküyor ve sallıyor merhametsiz aksi bir ustanın çırağını ensesinden tutar gibi.. ağaç aciz.. kalkmak istiyor ama olmuyor.. yapraklar duvarda şekil değiştiriyor.. bazen uzuyor, yassılaşıyor, genişliyor, büzülüyor.. adam buna üzülüyor.. nedeni yok.. ama bakmaktan alıkoymuyor bu onu duvara.. kendini onun yerine koyuyor.. bu duvarın yanında kendiliğinden nedense öylesine bitmiş bu piç ağaçla özdeşleştiriyor.. yıllardan beri aynı yerde olmak ve gidememişliğin ortak kader birliği… adam ve ağaç.. adam duvardaki gölgelerde kayboluyor.. hafızasının derinliklerinde anılara dönüşüyor gölgeler.. her saat her gün her ay… ve sonrası.. anlar… geriye dönüşler… zamansız.. anılar ve gölgeler yer değiştiriyor.. birbirine karışıyor.. sanki yüzyıllardır buradalar… duvara baktığını unutmuş bir adam ve savrulmaktan ve boyun eğmekten yorulmuş ağaç ve onun yaprakları.. ve ne yaptığının farkında olmayan terbiyesiz rüzgar…
