Çocuk…

Çocuk olmak böyle bir şey işte… Yokluk içinde ufacık patlak bir top yeter de artar bile mutlu olmana, gülmene… Hele bir de arkadaşların yanındaysa değme keyfine… Sokaklar zaten senindir… Öyle bir dalarsın ki oyuna, annenin “Hadi gel, ezan okundu, baban da gelir şimdi” seslenişleri bir kulağından girer, öbür kulağından çıkar… Bir yanda yaşanmışlığıyla eski ama bir o kadar da sıcak, samimi, gerçek olan ev… Diğer yanda evde yaşayan pembeyi çok seven, belki de patlak topla oynayan ufaklıklardan birisinin kardeşi olan o küçük kızı bize anlatan, yeni yıkanmış, mis gibi çamaşırlar… Yoksulluk, yoksunluk ama bir o kadar da varlık ve mutluluk bu karede…

Fotoğraf © Banu Ercan