Fatmanur’un Ninesi…

Fatmanur’un ninesi gülüyor… Kısık kısık bakan, belki de birinin, birilerinin yolunu gözlemekten kısık bakmaya alışan gözleriyle, gözlerinin içiyle gülüyor… Yüzünde yaşanmışlıkları tek tek anlatan çizgileriyle, kırışık ellerindeki kınalı parmaklarıyla… Gülüyor… Biz “şehirliler” gibi yapmıyor. Belki de köylü o, bir şeyden anlamaz diyerek, zaman zaman küçümsediğimiz Fatmanur’un ninesi gülüyor… Gülüyormuş gibi yapmadan… Gerçekten… Hem zaten bilmez ki köylük yerde yalanı, dolanı, olmadığı gibi davranmayı… O, oradaki ağaçlar gibi, ağaçlardaki meyveler gibi… Tarladaki domates, biber gibi… Bağdaki üzüm gibi doğaldır, katıksızdır… Bildiği içinden gelendir sadece… İçinden gelen sevgi, içinden gelen hasret, içinden gelen hüzündür. Bilmez, anlamaz dediğimiz ama aslında hayat erbabıdır o, Fatmanur’un ninesi…

Fotoğraf © E Nedim Dövencioğlu

“Fatmanur’un ninesi / Afyonkarahisar’ın köyünden…”