-Hiçsizlik-
İnsanın en çok korktuğu şey bir zaman sonra en sevdiği şey olabiliyor. Yalnızlık gibi. Doğumundan bu yana insanoğlunun en çok korktuğu şey yalnızlık. Tabi bu herkes için geçerli bir şey değildir. İnsan kendiyle başbaşa kaldıkça seviyor yalnızlığı. Kendini sevdikçe, kendisini tek anlayacak kişinin yine kendisi olduğunu anladıkça, tek dostunun aslında kendisi olduğunu anlayınca seviyor yalnızlığı. Yalnızlık da bir yanlışlık yoktur önce bunu anlamalıyız. Belki bazen en çaresiz olduğumuz anları yalnızlık olarak ifade ediyoruz. Belki de asıl çaresizlik bu karmaşada kendimizle başbaşa kalamamaktır. Büyük bir yitiriş olmalı bu, insanın kendi özüyle kalamaması ve kaldığında ise kendini çaresiz hissetmesi. Kendini sevmeyen insanlar yalnızlığı sevmez bu yüzden. Kendinden kaçar kendinden korkar kendini anlamaktan korkar. Özümüzü özümsersek yalnızlığı da seveceğiz muhakkak. Yalnız kalabilmek bize bu karmaşa dolu bu kadar sahteliğin ve kötülüğün olduğu gezegende bizlere bahşedilmiş en büyük lütuf olmalı. Kendi başına kalıp, sadece kendi isteklerini yapmak özgürce yaşamak ve en önemlisi gökyüzünde tek başına kanat çırpmak. Eğer gökyüzünde tek başına kanat çırparsan tüm yeryüzü seni dinler. Ve eğer yer yüzünde tek başına atarsan adımlarını tüm gökyüzü de seni dinler. Yeryüzündeki özgürlüğüne hayran kalacaktır sonsuz ve özgür gökyüzü bile.
“Ruhundan kaçar insanlar.”
GÜNÜN ŞARKISI ; OZBİ – HAYAT GARİP
