Kadıköy’de bir bodrum katındayım,
geleli 10 gün oldu.
Günde 3 bardak kahve tüketip, 220 gram tütün içiyorum.
Duvarlar rutubetten simsiyah kesilmiş,
Afrika’da ki -daha- avlanmamış siyah bir panter gibi.
Karnım genelde aç ama iştahım, ölü doğan bebekler gibi.
Biraz viskim olsaydı keşke, kahveme ekleyip yudumlardım yavaş yavaş.
Odamda tek bir yatak var. Başka eşya yok. Minimalistler gıpta eder beni görse. Ben bu hayatın bütününden sıyrılmış bir Zen keşişiyim.
Üstümdeki kıyafetlerden başka bir mal varlığım yok.
Yatağımda oturup tüm gün sayfaları arşınlıyorum. Kelimeler eroin, benimse damarlarım aç…
-William Burroughs gibiyim. Sekseninde ve takım elbiseli.
-Bir hobo gibiyim. Yirmilerinin ortasında ve
pespaye kıyafetli.
Ben, kendim gibiyim,
kaç yaşında olduğumu bilmeden.
Boynumda sanki yağlı bir urgan,
yürüyorum sokaklarda.
Ve ben,
hayata
gözlerini
daha
açmamış
ölü bir çocuk gibiyim.
Hayatı dahi bilmeden…
