Uyandım gece an-sızı,
Hücrelerim üst boyutlarda titreşmekte,
Bedenim dünya boyutunda çevrim-dışı.
Sağım, solum önüm arkam sobe,
Biri var yakınımda gerçek-dışı.
Sesleniyorum önce zihnimde,
Derken ses olarak çıkıyor kelam-hakkı.
O yüce ışık içimde bir yerde,
Gözlerim açılınca etraf tuhaf-yansı.
Dağılıyor git gide düşünce,
Şimdi buradaki gerçeklik ele-başı.
Farklı odalar farklı yataklarda,
Bazen yolda açılır göz, bazen yalnızlıkta…
Kalabalıklar sen olur,
Sen en büyük kalabalık…
Söylersin söz olur,
Geri çekilir O ışık…
Ateş cayır cayır yükselir içinden,
Geçeceksin elbet bu su cennetinden;
İçin kıpır kıpır olur yükseklerden,
Döneceksin er geç iyi donanmış halden…
Bilirim, zan da an kadar gerçek görünür,
Sen yine de sessiz kal, ses çabuk ürür,
Kalp dediğin taht gerçeği hep görür,
Çalap seninle sen olduğunda yürür…
Şimdi başkası olmamak için yürüyorum,
Hem başka diye bir şey yok ki…
Bir ihtimal verip susuyorum…
Yunus Emre Işık
