Daha 22’sinde hayata veda eden birini tanıdım. Öyle çok hayalleri vardı ki, insanoğlunun bu kadar hayal kurabileceği gerçeğini o yeniden kanıtlamıştı bana, öyle çok inanıyordu ki gerçek olacağına ‘ya olmazsa’ diye bile soramadım üzülmesin diye, yalnızlığa karşı dimdik ayakta durdu sırf hayalleri için katlandı yaşadığı hayata, daha 22’sinde… hayalleri onunla beraber soldu, görecek güzel günleri vardı herşeye ve herkese rağmen gülümseyeceği anları, mutluluğuyla, mutsuzluğuyla da olsa bir hayat…
Herkes kendince ‘hayatta kalma’ savaşının içinde ama bu savaşı verirken unuttuğumuz çok şey var. İnsanlığımızı unutuyoruz, iyi insan olmanın; statülerden, toplum algısından daha önemli olmayı bu dünyada misafir olduğumuzu unutuyoruz, sonu yokmuş gibi yaşıyoruz, yapmak istediğimiz ne varsa şimdi yapmalı, ertelememeli, en güzel olanı daha sonraya saklamamalıymışız, kıymetini kaybetmeden bilmek gerekmiş…
TÜM SOLMAYACAK PENCERE ÖNÜ ÇİÇEKLERİNE…
